صنعت غذا یکی از مهمترین موضوعات روز جهان است که البته به دلیل حساسیت این موضوع، می‌توان آن را ابرمسئله‌‌ای استراتژیک برای امنیت و توسعه‌یافتگی کشورها دانست. به بیان دیگر، در دنیای امروز کشوری که نتواند غذای جامعۀ بومی را تأمین کند، به هر عنوان نمی‌تواند در سطوح بالای امنیت (در همۀ شئون آن) بایستد. این مهم به خوبی در جنگ اخیر روسیه و اکراین اثبات شد که توان تولیدی یک کشور در صنعت غذا تا چه میزان می‌تواند در مناسبات بین‌المللی مهم و ارزنده باشد.
در این باب، گرچه ایران در منطقه‌ای نیمه‌خشک و کم‌آب قرار دارد و اغلب جغرافیای آن با مسئلۀ کم‌آبی مواجه است اما خاک حاصلخیز و همجواری با آب‌های آزاد جهان و همچنین زاویۀ تابش خورشید، ایران را به کشوری چهارفصل و هفت اقلیم تبدیل کرده که پتانسیل بسیار بالا و منحصربفردی در تولید محصولات کشاورزی-زراعی، باغی و حتی گوشت و لبنیات دارد و می‌تواند در یک برنامه‌ریزی دقیق و منسجم و صدالبته هدفمند، نه‌تنها نیازهای بازار بومی را در اغلب محصولات پوشش دهد و بازار همسایه را تسخیر کند، بلکه نیم‌نگاهی نیز به صادرات بین‌المللی داشته باشد. در کنار این موارد، پهنۀ ایران، قابلیت بسیار بالایی برای کشت محصولات زراعی و باغی در محیط گلخانه‌ای دارد و این یعنی در تمام فصل می‌تواند با کیفیت برتر، هر محصولی را تولید و به بازارهای داخلی و خارجی عرضه کند و از این راه نه‌تنها از خروج ارز جلوگیری شود بلکه ارزآوری با بالاترین ارزش‌افزوده محقق و از سوی دیگر امنیت کشور به بالاترین سطح ممکن برسد.
مسئلۀ مهم اما اینست که رسیدن به این هدف نیازمند انسجام بدنۀ این صنعت و همۀ بازیگران اصلی، از دولت تا تولیدکننده و بازرگان است. اتخاذ سیاست‌های کارشناسی‌شده با حضور فعالان واقعی بخش خصوصی و بر مبنای مزیت‌ها و ظرفیت‌ها و صدالبته نیازهای موجود در بازار داخل و خارج، بکارگیری توان علمی و دانشگاهی کشور برای ایده‌پردازی و ایده‌پروری به منظور تولید محصولاتی با استاندارد بین‌المللی، توسعۀ صنعت تبدیلی و تکمیلی در نزدیکترین محل به باغ و مزرعه و دامداری، ورود فناوری روز دنیا و بکارگیری ماشین‌آلات فناورانه به منظور کاهش قیمت تمام‌شده و افزایش بهره‌وری از زمین همزمان با واردات دانش‌فنی، توسعۀ دیپلماسی غذایی با فعال کردن ظرفیت‌های پیدا و پنهان سفارتخانه‌ها در گام اول با تأکید بر کشورهای همسایه و کشورهای همگرا در مناسبات سیاسی و در گام بعد بازارهای بین‌المللی به خصوص در منطقه اوراسیا و قفقاز، ثبات قیمت ارز و ارائه تسهیلات و مشوق‌های تولیدی برای تولید محصولات صادرات‌محور، ایجاد زمینه برای انعقاد تفاهم‌نامه‌های مشترک با کشورهای هدف به منظور دور زدن تحریم‌ها، ایجاد زمینه‌های جذب سرمایه‌گذار خارجی به منظور تثبیت بازارها، از اقدامات مهم و اصلی برای توسعۀ صنعت غذایی به عنوان یک رکن مهم در اقتدار امنیتی، اقتصادی و سیاسی کشور است.
